در طول زندگی روزمره، با انبوه واژگانی رو به رو می شویم که با " است " ترکیب و ادغام شده اند. این فعل مهم آنقدر با زندگی و افعال کاربردی مان عجین شده که محال است روز و لحظه ای را بدون آن سر کنیم!

در طول روز، چه میزان از " است " و فرم عامیانه اش استفاده می کنید؟

در همین فعل، چند قاعده و نکته نهفته است که یکی ازآن ها را دراین دستنویس یاد می گیریم و دوره می کنیم...

به چند عبارت زیر توجه کنید؛ به نظر شما کدامیک صحیح است؟

" کدام است، نیکوست، نغزست، شب ست، دانا است، او گیج است، او سپهر است، راه باز است، زهرا کدامیک از آن دو است، سفری ست مشقت بار، آخر صف اینجا است؟ و... "

در مجموعه بالا، کدام شان صحیح است و کدامیک غلط؟ شیوه درست نویسی شان چگونه است؟

طبق قاعده ای که حرف الف (است، با الف شروع می شود) دارد، اگر این کلمه (یعنی است خودمان) بعد از کلمه ای بیاید که به «ا» و «و» ختم شود، می توانیم « است » را بدون الف بنویسیم. این فعل در مقابل این چنین کلماتی ادغام و روان سازی می شود؛ به مثال های زیر دقت توجه کنید:

* دانا است (دانا، با الف ختم شده است؛ طبق این قاعده می توانیم به این شکل بنویسیم : داناست.)

* نیکو یا نکو (هر دو با واو ختم شده است؛ طبق این قاعده می توانیم به شکل نیکوست یا نکوست بنویسیم.)

-*- شکل " است / ست " هر دو در داستان نویسی مورد استفاده قرار می گیرد؛ همواره سعی کنیم بخوانیم و در متون خود استفاده کنیم که به زیبایی هرچه بهتر جملات کمک می کند...

امیر نمازی - جمعه 23 اسفند 98

قاعـده مهم حـرف واو

به این جمله توجه کنید:

" روزی در حال عبور از جایی بودم که پرنده ای نارنجی دیدم. زیبا بود. و کِرمی خوش خط و خال به منقار داشت. و سرش را مرتب می چرخاند. و آن کِرم را نه می خورد نه پرتاب می کرد و همانطور پریشان حال مانده بود...! "

در این جمله چه نکته ای نهفته است؟ چه حدسی می زنید؟

نکته در « واو » ها نهفته است. نگاهی به آنها بیندازید...

واو، جزء حروف ربط و اتصالی است و طبق قواعد، بعد از آن هیچ نشانه و علایم نگارشی به کار نمی رود.

یکی از وظایف واو، اتصال دو جمله به یکدیگر است. آمده است تا دو جمله مرتبط به هم را به یکدیگر وصل کند؛ با این تفاسیر اگر بعد از « واو » از نشانه هایی مثل « نقطه » ، « ویرگول (کاما) » ،« نقطه ویرگول (نقطه کاما) » ، « علامت تعجب و پرسش » و... استفاده و آذین شود، اشتباه و تناقضی آشکار و مخالف با فلسفه وجودی « واو » رخ می دهد و در قواعد درست نویسی، این چنین حرکتی پسندیده نیست؛ دلیل آن هم کاملاً مشخص است:

استفاده از « واو »، یعنی این جمله ادامه دارد و خواهان قطع آن نیستم و آوردن هرگونه نشانه ای پیش از این حرفِ ربط، قاعده آن را درهم می شکند و ضمن برهم ریختن ظاهر استاندارد جمله، آن را دو پاره می کند!

این یکی از اشتباهات متداول و وسیع است که در بسیاری از متون ساده و حرفه ای مشاهده می شود و با یادگیری و رعایت آن، می توان به جملات  لباسی آراسته و در خور پوشاند و هر خواننده ای را از این نظم و آرایش به وجد آورد...

نکته به اتمام رسید، جمله ای که در صدر متن آمده است را بردارید و

پس از ویرایش و صحیح نویسی، زیر همین پست ارسالش کنید.

امیر نمازی / یکشنبه یازدهم اسفند 98

حروف، کلمه را می سازند و کلمه، جمله را و این چنین ارتباط شکل می گیرد.

این حروف هستند که به داستان و نوشتن جان می بخشند و اگر نبودند، هیچ ارتباط اولیه ای شکل نمی گرفت و نه نامه ای رد و بدل می شد و نه داستانی به رشته تحریر در می آمد؛ بسیاری از ما پارسی زبان ها، در همین قدم اول مشکل داریم! درست فهمیده اید، بسیاری حتی ترتیب حروف الفباء را هم نمی دانند و این یکی از اتفاقات تلخ و دردناکی است که این زبان شیرین و کهن به خود می بیند...

برای رفع این ایراد و اشکال، نخستین پست آموزشی این صفحه را با یادگیری و دورۀ حروف الفبای پارسی آغاز می کنیم تا اگر فراموش تان شده یا شما هم جزء آن دسته هستید که ترتیب حروف را نمی دانید و به درسی اَدا نمی کنید، با مشاهده و خوانش تصویر نوشته زیر ضمن یادآوری و تحکیم آن، اولین قدم تان را به بهترین شکل ممکن بردارید؛ بد است که پارسی زبان باشید و حروف زبان مادری تان را بلد نباشید و نتوانید به درستی و ترتیب بیانش کنید...