سخنم با تمامی افراد حاضر در دایره نویسندگان است، چه افرادی که تازه قلم به دست گرفته اند و اولین خط نوشت های خود را می نویسند و کسانی که هم قلم شان چندین بار پوست انداخته و قصد نوشتن چند دهمین داستان شان را دارند:

 " در نوشتن طممممع داشته باشید. "

اگر در نوشتن طمع کار نباشید و به اتفاقات کوچک راضی شوید، سال ها کار خواهید کرد و نام و لقب " نویسنده واقعی " را درک هم نخواهید کرد...

از هم اکنون این جمله را در ذهن تان حک کنید:
"  در نوشتن و نویسندگی باید طمع کار باشم."

امیر نمازی

ویلیام استرانک در کتاب عناصر سبک، هجده اصل اساسی نوشتن را معرفی کرده که هفت اصل آن به کار زبان فارسی و شما نویسندگان پارسی زبان می‌آید:

۱. بند را واحد نگارش قرار دهید؛
۲. هر بند را با یک جملۀ اصلی مرتبط با موضوع شروع کنید؛
۳. از فعل معلوم استفاده کنید؛
۴. جمله‌ها را با فعل مثبت بیان کنید؛
۵. کلمه‌های بی‌استفاده را حذف کنید؛
۶. کلمه‌های مربوط به هم را در کنار یکدیگر قرار دهید؛
۷. یک زمان مشخص را در سراسر متن خود حفظ کنید. (روی این بسیار دقت داشته باشید.)

رسالت نویسنده، نوشتن است...
توسط خداوند تربیت شده است تا اثری خلق کند و دلی را در گوشه ای از این دنیای وسیع، شاد و آرام کند...
نویسنده اگر ننویسد، دچار چنان گردابی می شود که تنها یکی از آثار و حوادثش، سردرگمی میان هزار و یک چیز است؛ اگر ننویسد، وجودش تنها می شود، می بُرَد...
نویسنده ، چه کسی که امروز قلم در دست گرفته و ایده ای در اعماق وجودش می چرخد و چه کسی که چند مدت است این حس زیبا و غریب را به دوشِ دل می کشد، باید قدردان خدا باشد که این زیبا نعمت را نثارش کرده است...
اگر شاعر نسراید و نویسنده ننویسد، دنیا یک چرخش لنگ است، درست نمی چرخد؛ قدر خودتان را بدانید، چه خطی نوشته اید و چه در پی نوشتن هستید... شما دردانه های خدا بودید..
اگر نویسندگی در این پهنه گسترده نبود، نه داستان عشقی روایت می شد نه تاریخ فتوحات نگارش، قدر خودتان را بدانید و همیشه با عشق و علاقه بنویسید...

امیر نمازی